bir insanı hayata küstürmek için gerekli olan iki şey varmış: bir poşet ve bir karpuz. bir de benim ilkokuldan sınıf arkadaşım selman var, bıçak çekip haraç topluyordu en son. abisine güveniyor i.ne.
aman efendim, poşetteki karpuza geri dönelim. poşetteki karpuzun potansiyel enerjisini elektrik enerjisine çevirebilsek, valla "kendi kendine yeten bir ülke" oluruz, hatta yeri gelir "komşu ülkelere de arada kıyak geçen bir ülke" bile olabiliriz.
gerilimin hası ise, poşetin kopup karpuzun yuvarlanmasıdır. babadan işeteceğim azara mı yanayım; yoksa kendimi, poşetin kopup yokuş aşşağı yuvarlanan karpuzun arkasından zağar gibi koşarken hayal edip dertler deryasında bir sandal mı olayım? yıkılayım, devrileyim, boğulayım mı ben?
arkadaş yıllarca yabancı filmlerdeki, alışverişten dönen hugh grant'in elindeki kese kağıdına özenmiş bir adama, şeffaf ve pembe bir naylon poşette karpuz taşıtırsan, o adamdan vatana millete hayırlı bir evlat olmasını beklemeyeceksin.
1 yorum:
Hey, I can't view your site properly within Opera, I actually hope you look into fixing this.
Yorum Gönder