kapıldım gidiyorum bahtımın rüzgârına

kaza ve kadere iman. imanın şartlarını saymayı bırakalı nerden baksan 15 seneye yakın olmuş. "bizi fortumunan düverlerdi, ben sizi deyneğinen dövüyom, şükredin" diyerek arada da şükretmenin önemine değinen cami imamının koluma bıraktığı yaş değnek izlerinde bıraktım imanın şartlarını saymayı. ve yılmaz erdoğan gibi cümle kurmanın, lise çağındaki kızları nasıl etkilendiğini öğrendim, karbonmonoksit akşamlarında. ve bir yatılı okula dönüş pazar öğleden sonrasında konuyu dağıttım. lan alayımızın yazınsal geleceği aslında bu ergen hüznü edebiyatından geçiyor ama biz ciddiye almıyoruz. birer tuna kiremitçi, birer elif şafak olabilirdik. muazzam para kazanıyor adamlar. neyse.

şu yukarıdaki paragrafla konumuzun zerrece alakası yok aslında. devrik cümleye denk gelince direksiyon hakimiyetini kaybedip şarampole yuvarlanmışım.

benim içerek sarhoş olma kabiliyetim yok. yani vardır belki de, konsantre olamıyorum. rakının tadı da öyle iğrenç ki. annem küçükken (annem küçükken değil, ben küçükken) "lan bu çocukta tam berduş olacak tip var. ben en iyisi şuna susuz rakı içireyim de tiksinsin, bi daha ağzına koymasın" diye düşünüp 2 yaşında tiksindirtti mi acaba? anne milletinden her şey beklenir.

ama bi tane şarkı yeter benim beyin kontrolümü ele geçirmeye. şu başlıktaki şarkı misal. nerde olduğumu, kim olduğumu, hangi çağda yaşadığımı unutturur. allah göstermeye, o anda hipnozdan çıkıp kendimi kavalalı mehmet ali paşa bile sanabilirim. ya da shawshank hapishanesinden kaçmaya çalışan eleman olduğum yanılgısına düşüp apartmanın kanalizasyonuna dalabilirim. o derece kaybederim bilincimi.

veya müzeyyen senar herhangi bi yerin hoparlörlerinden "ben gamlı hazan" diye kulağıma fısıldamaya başladığı an, insanlıktan çıkabilirim. bu şarkılar varken rakıya neden para verilir, hiç anlamış değilim. müzeyyen senar seni tek başına sarhoş edemiyor da, anasondan üzümden yardım bekliyorsan, bi yerlerde yanlış yapıyorsun demektir.