aksi sözlük versiyon 2.0

eski tasarımı her gördüğümde, bizim evdeki vitrin aklıma geliyordu. bir zamanlar her evde olan, bütün duvarı kapatan, yekpare vitrinlerden biri de bizim evin salonunda duruyordu. daha doğrusu o durmuyordu da; salonu, o vitrinin üzerine yapmışlar gibiydi.

ve küçük bir şehri andıran o vitrin öyle karışıktı ki, bir rafında ana biritanika (sanki ansiklopedi değil, rus edebiyat klasiği), bir rafında antika tabaklar (babamın her pazar günü bakıp bakıp 'hanım, ben valla atacağım bunları' diyip, annemle kavga etmeleri), bir çekmecesinde müzik kasetleri (ahh sinan özen'in gençlik yılları, ah coşkun sabah'ın çenesi, ahmet kaya'lar, yüksel uzel'ler ve ayşe tunalı'lar... bir çocuk hakan peker yerine ayşe tunalı dinlerse, komşuları tarafından tabi çok uslu diye sevilir. ulan yaramazlık yapmak içimden gelmiyordu ki, hayattan bezmiştim); abimin mantarını açmadan şırıngayla çekip çekip içtiği ve bu yüzden yokluğu yıllar sonra anlaşılan, sadece şişesi duran küp vişne şarapları; üniversite öğrencileri (valla bir gözünü öğrencilere kiralamıştık) ...

bir badana günü, babam baltayla daldı vitrine. hatta vitrine girişirken "wendy, i'm home" diye bağırmıştı. çünkü hep iş ve oyunsuzluk babamı deli etmişti. fotoda, vitrini kırdığı esnadaki neşesini ölümsüzleştirdik.

o gün, unufak etti vitrini, öyle çıkardılar. ben de bu sabah, babamdan devraldığım baltayı 1. yaşını ekim ayında dolduran aksi sözlük'ün 8 aylık tasarımına vurdum.